نوروز (به معنای واقعی کلمه روز نو) یکی از کهن‌ترین جشن‌های ایران باستان است که در اولین روز بهار که آغاز تقویم ایرانی (21 مارس) است، با شور و نشاط جشن می‌گرفتند. جشن های نوروزی آغاز تولد دوباره طبیعت را جشن می گیرند و 13 روز متوالی به طول می انجامند. این جشنواره توسط میلیون ها نفر در افغانستان، آذربایجان، تاجیکستان، هند، قرقیزستان، پاکستان، ازبکستان و ترکیه جشن گرفته می شود و در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو قرار دارد. اولین جشنواره جهانی نوروز در سال 2010 (27 مارس) در تهران برگزار شد و این شهر به عنوان “دبیرخانه نوروزی” انتخاب شد. نوروز در برخی کشورها تعطیل رسمی است و در ایران چهار روز اول را تعطیل رسمی می دانند اما در برخی سازمان ها تا سیزدهم تمدید شده است.

نوروز با آداب خاصی برگزار می شود، مانند اینها شامل نظافت بهاره، جوانه زدن گندم یا ماش، خرید لباس نو، طبخ غذاهای محلی و پخت شیرینی است.

خانواده‌ها معمولاً دور سفره دریاچه‌های هفت جمع می‌شوند تا زمان دقیقی را که زمین سفر سالانه‌اش به دور خورشید را به پایان رساند تا اولین روز بهار را جشن بگیرند. سفره هفت سین شامل هفت مورد خوراکی است که نام آنها با یک حرف الفبای فارسی که معادل S در انگلیسی است شروع می شود. اینها معمولاً عبارتند از سیب (سیب)، سبزه (جوانه سبز)، سرکه (سرکه)، سمنو (خوراکی لذیذی که از جوانه گندم تهیه می شود)، سنجد (میوه خشک درخت سنجد)، سماق و سیر (سیر).

علاوه بر این هفت مورد، آینه (نماینده انعکاس)، شمع، ماهی قرمز (نماینده زندگی)، سماق (نماینده چاشنی زندگی)، تخم مرغ رنگی (نماینده باروری)، دفتر شعر حافظ یا دفتر دعا، شیرینی، سنبل (سنبل) و سایر گلهای بهاری.

سبزه (جوانه): نشان دهنده تولد دوباره و جوان شدن است
سمنو (پودینگ گندم): مخفف صبر است
سیب : مخفف زیبایی است
سیر: نشان دهنده سلامتی است
سکه : نشان دهنده رفاه است
سنجد: مخفف عشق است
سرکه : نشان دهنده پیری است