صنعتگران ایرانی ساسانی این هنر را ابداع کردند و مغولان آن را در هند و دیگر کشورها گسترش دادند. ژان شاردن جهانگرد فرانسوی که در دوران صفویه به ایران سفر کرده است، به مینا کاری از اصفهان اشاره کرد که نقشی از پرندگان و حیوانات را بر زمینه گلدار به رنگ آبی روشن، سبز، زرد و قرمز نشان می دهد.
از نظر علمی، مینای دندان (یا مینای شیشه ای یا مینای چینی در انگلیسی ایالات متحده) نتیجه رنگی ذوب شیشه پودر شده بر روی یک بستر با پخت، معمولاً در دمای 750 تا 850 درجه سانتیگراد است.

پودر ذوب می شود، جریان می یابد و سخت می شود تا یک پوشش شیشه مانند صاف و بادوام روی فلز، شیشه یا سرامیک ایجاد کند. بر اساس برخی منابع، کلمه ایمیل از کلمه آلمانی عالی smelzan (ذوب شدن) از طریق ایمیل فرانسوی قدیمی گرفته شده است. مینا کاری که به عنوان اسم استفاده می شود، یک آیتم تزئینی کوچک است که با مینا پوشانده شده است، مانند گلدان. champlevŽ یا cloisonnŽ.

تصاویر یا نقش‌هایی که برای میناکاری در ایران استفاده می‌شود، طرح‌های سنتی است که به سلیقه و سلایق هنرمند بستگی دارد. در نوع ایرانی میناکاری، مس و نقره پرکاربردترین فلزات هستند. در این کوشش هنری کهن از ابزارهای خاصی نیز استفاده می شود مانند ب. فر، انبر، دستگاه پرس، برس و غیره.

از مینا معمولاً برای تزئین گلدان، جواهرات و شمعدان و همچنین درهای حرم و لوستر استفاده می شود. اصفهان مرکز اصلی میناکاری ایران است. مینا کاری را می توان با آب ولرم، صابون و حتی مواد شوینده معمولی شست.

طلا به طور سنتی در جواهرات میناکاری استفاده می شود زیرا مینا را بهتر نگه می دارد، ماندگاری بیشتری دارد و درخشندگی آن رنگ مینا را نمایان می کند. نقره، که بعداً معرفی شد، برای اقلامی مانند جعبه، کاسه، قاشق و آثار هنری استفاده می‌شود، در حالی که مس، که برای صنایع دستی استفاده می‌شود، تنها پس از قانون کنترل طلا معرفی شد که میناکارها را مجبور کرد به دنبال ماده‌ای غیر از این باشند. طلا به دنبال، در سراسر جهان اجرا شده بود.

در اصفهان هنرمندان زیادی وجود دارند که مینا کاری بسیار نفیس تولید می کنند. تقاضای زیادی برای این آثار به دلیل ارزش هنری و قیمت نسبتا پایین وجود دارد. این هنرمندان آثار خود را در خیابان چهارباغ و نزدیک میدان نقش جهان به نمایش می گذارند.