کاشی‌هایی که برخی از آن‌ها هنوز وجود دارد، نشان می‌دهد که سال‌ها قبل از حمله مغول به ایران، از همان سبک‌ها و روش‌های نقاشی و طراحی استفاده می‌شد که سپس به عنوان سبک تذهیب پذیرفته شد. بسیاری از محققین معتقدند که این هنر از ایران سرچشمه گرفته، سپس به چین گسترش یافته و در دوره مغول به شکل نسبتاً توسعه یافته به ایران بازگشته است.

هنرمندان ایرانی در نخستین سده‌های پس از ظهور اسلام، تلاش‌های فوق‌العاده‌ای برای تکمیل و توسعه این هنر انجام دادند. مدارس نقاشی خاصی مانند شیراز، هرات، تبریز، قزوین و اصفهان تأسیس کردند و آنها را با خط یا خط عربی تلفیق کردند. حاشیه‌های طلایی و پیش‌نمایش‌های قرآن، عرب‌سک‌ها و طرح‌های خیتان، همگی آثار ارزشمند مینیاتوری هستند که به‌صورت ترکیبی از مینیاتور و نسخ خطی عربی در قرن سوم میلادی، زمانی که ایرانیان موفق به ورود به دربار عباسیان شدند، خلق شده‌اند. متأسفانه بخش قابل توجهی از این آثار در حملات مغول در قرن هفتم و هشتم از بین رفت. علاوه بر این، در دوره ایلخانی که کشور به وضعیت نسبتاً آرام بازگشت، آثار هنری مهم دیگری از جمله شاهنامه فردوسی و دموت شاهنامه پدیدار شد.